ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ

Σχοινούσα

ανάψτε φωτιά στην παραλία....

Το νησί μας

Η νήσος Σχοινούσα υπάγεται Διοικητικά στον Νομό Κυκλάδων. Έχει έκταση 9 τετραγωνικά Χιλιόμετρα και μόνιμο πληθυσμό περί τους 250 κατοίκους.
Η ονομασία Σχοινούσα απαντάται σε έγγραφα της μονής Χοζοβιώτισσας της Αμοργού, του δεκάτου πέμπτου αιώνα. Σε παλιούς ναυτικούς χάρτες του δεκάτου ογδόου αιώνα, που υπάρχουν στο ναυτικό μουσείο της Ύδρας, το νησί αναφέρεται ως S.Quinoze πιθανό όνομα Ενετού στρατιωτικού διοικητή.
Σε πολλά έντυπα αναφέρεται και ως Εχινούσα.

Η ιστορία του νησιού...

Πηγές: Τα αρχαιολογικά ευρήματα στον χερσαίο και θαλάσσιο χώρο του νησιού, όπως αγαλματίδια, μαρμάρινες κολώνες, κεραμικά, βυζαντινοί ναοί μαρτυρούν την ύπαρξη πολιτιστικών και άλλων ανθρωπίνων δραστηριοτήτων στο νησί από αρχαιοτάτων χρόνων.

Γραπτά μνημεία ελάχιστα σώζονται και αυτά προέρχονται από αναφορές διοικητικών και εκκλησιαστικών παραγόντων κυρίως της Νάξου   και του Μοναστηριού της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας της Αμοργού. Λαϊκές ιστορίες και τοπωνύμια βοηθούν τον ερευνητή στην καταγραφή της ιστορίας του νησιού.

Πρόσφατες ανασκαφές στο νησί αποκάλυψαν την ύπαρξη οικισμών, τόσο κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους όσο και κατά την πρωτοχριστιανική και μετέπειτα χρονική περίοδο. Διαπιστώθηκε μάλιστα η ύπαρξη ακρόπολης που κατά την ερμηνεία των αρχαιολόγων χρησίμευε για την μετάδοση μηνυμάτων από νησί σε νησί.  

Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους παρουσίασε πλούσια εμπορική δραστηριότητα όπως μαρτυρούν τα άφθονα κεραμικά ευρήματα και το πλήθος των κατεστραμμένων Βυζαντινών ναών.

Σε διάφορες χρονικές περιόδους το νησί εγκαταλείφθηκε  από  τους κατοίκους του, λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών και πιθανότατα υπήρξε τόπος κατοικίας πειρατών.
Ακόμα σήμερα περιοχές του νησιού φέρουν ονόματα πειρατών όπως παραλία Λιόλιου, Μπαζαίου, σπηλιά του πειρατή Μανιάτη. Από τα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα το νησί άρχισε πάλι να κατοικείται κυρίως με οικογένειες προερχόμενες από την Αμοργό.
Οι νεοφερμένοι στο νησί αρχίζουν την δραστηριότητά τους. Καλλιεργούν την γη εκτρέφουν ζώα ψαρεύουν και οικοδομούν.
Προοδευτικά οργανώνονται σαν αυτοδιοικούμενη κοινωνία. Παρά τις αντίξοες συνθήκες αναπτύσσουν εμπορικές σχέσεις με τα γύρω νησιά, ιδρύουν σχολείο για τα παιδιά τους και ναούς για τις θρησκευτικές τους ανάγκες. Η απομόνωση όμως, οι οικονομικές κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανάγκες. αναγκάζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ακολουθήσει τον δρόμο της ξενιτιάς. Η νοσταλγία όμως των ξενιτεμένων για τις ομορφιές του νησιού και για τις πολιτιστικές τους παραδόσεις, τους ώθησαν στην δημιουργία πατριωτικού Συλλόγου το έτος 1938. Η δράση του Συλλόγου, λόγω των τραγικών γεγονότων του β παγκοσμίου πολέμου, διεκόπη βίαια. Το έτος 1961  επανιδρύθηκε και έλαβε την επωνυμία Σύλλογος των εν Αθήναις Σχοινουσιωτών. Το έτος 1986 ο Σύλλογος τροποποίησε το καταστατικό του, περιέλαβε στα μέλη του και  τους μονίμους κατοίκους του νησιού και τους Σχοινουσιώτες της αλλοδαπής και μετονομάσθηκε Σύλλογος Σχοινουσιωτών.

Η δράση του Συλλόγου σε συνεργασία με την Κοινότητα, υπήρξε πλούσια και ευεργετική για το νησί και τους κατοίκους του. Συνέβαλε στην επαφή των ξενιτεμένων μελών του, στην διατήρηση των παραδόσεων και του πολιτισμού του νησιού, στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Με την συμβολή της πολιτείας έγιναν έργα υποδομής στο νησί, όπως εγκατάσταση ηλεκτρικού ρεύματος, επέκταση και βελτίωση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου, επέκταση του λιμανιού, κατασκευή  νέου σύγχρονου λιμανιού, κατασκευή και επέκταση του δικτύου ύδρευσης, κατασκευή αγροτικού ιατρείου, κτισμάτων, αγιογραφιών για τους Ναούς του Νησιού.

Σήμερα η ζωή στο νησί παρά την ύπαρξη αρκετών προβλημάτων έχει βελτιωθεί σημαντικά.   

Η αναπτυξιακή υποδομή όπως η βελτίωση των συγκοινωνιακών συνθηκών, η επέκταση του δικτύου ύδρευσης, η βελτίωση των λιμενικών εγκαταστάσεων και του οδικού δικτύου, η δημιουργία σκουπιδότοπου, το ελικοδρόμιο, η μονάδα αφαλάτωσης και οι επενδύσεις του Ιδιωτικού τομέα, επέτρεψαν την ανάπτυξη του τουρισμού.

Η δημιουργία Γυμνασίου και Λυκείου υπήρξε ιδιαίτερα ευεργετική και συνέβαλε πολύ στην παραμονή  και επιστροφή νέων οικογενειών στο νησί.

Υπάρχουν περί τα 300 ενοικιαζόμενα δωμάτια, άριστα οργανωμένα εστιατόρια, μπαρ και κέντρα διασκέδασης. Ο επισκέπτης απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης ανάπτυξης, της παραδοσιακής φιλοξενίας, των παραδοσιακών προϊόντων των παραδοσιακών πολιτιστικών εκδηλώσεων  και φυσικά του  μαγευτικού μικροκυκλαδίτικου φυσικού περιβάλλοντος με τις πανέμορφες πεντακάθαρες και ασφαλείς παραλίες.

Οι κάτοικοι στην σύγχρονη εποχή, ασχολούνται κυρίως με την Γεωργία, την Κτηνοτροφία, την Αλιεία τις οικοδομικές εργασίες και τις τουριστικές επιχειρήσεις.

Οι Σχοινουσιώτες διακρίνονται και για τις καλλιτεχνικές παραδοσιακές μουσικοχορευτικές δραστηριότητες. Υπάρχει πληθώρα πρωτοκλασάτων μουσικών και τραγουδιστών και ο πολιτιστικός Σύλλογος διαθέτει αξιόλογα χορευτικά συγκροτήματα.  Επίσημες γιορτές είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, η Κοίμηση της Θεοτόκου και τα Εισόδια της Θεοτόκου όπου γίνονται και παραδοσιακά πανηγύρια.

Η σπηλιά του Μανιάτη

"Κάποτε λέει, ένας πειρατής από τη Μάνη βγήκε στη Σχoινούσα για να ληστέψει, για πειρατεία. Διάλεξε για τόπο της ληστείας του την εκκλησία "Παναγία η Ακαθή".
Την ώρα όμως της ληστείας του έβλεπε την εικόνα και νόμιζε πως τον παρακολουθούσε συνέχεια (έχεις προσέξει μερικές εικόνες πούνε έτσι ζωγραφισμένες, που τα μάτια τους θαρρείς πως σε κοιτάζουνε όπου κι αν πας;). Νευρίασε κι αυτός κι έβγαλε την κουμπούρα του και πυροβόλησε την εικόνα και την τρύπησε.
Τώρα αυτός, αφού πήρε τη λεία του κατέβηκε για να φύγει και στο δρόμο γλίστρησε κι έπεσε κάτω, πλάι σε μια σπηλιά και σκοτώθηκε. Λένε ότι κατόπι τον κάψανε εκεί και μαύρισε η σπηλιά, κι ακόμα τα βράχια είναι κατάμαυρα.

Πηγή: www.schinousa.gr